Heb je wel ook wel eens gehuild tijdens of na de yogales? Tranen vanwege oude pijn, of omdat een inzicht opeens diep tot je doordrong? We vroegen het onze lezers en delen twee mooie verhalen.

Verhaal 1: Ons lieve kleine sterretje

‘Precies een week vóór de uitgerekende datum, hoorden we na een voorspoedige zwangerschap dat ons eerste kindje zwaar gehandicapt zou zijn en niet lang zou leven. Ik rechtte mijn rug en troostte iedereen om ons heen. Ik had mezelf geleerd het leven te aanvaarden zoals het is en dit kindje was een geschenk van God en helemaal welkom. De volgende dag kwam Sterre door middel van een keizersnede ter wereld. Ze had een open ruggetje en een waterhoofd. De artsen en verpleegkundigen waren enorm kundig en lief. Sterre en ik mochten een week in het ziekenhuis blijven. Daarna gingen we naar huis.

In het ziekenhuis had ik een liedje voor haar gemaakt, dat we op haar geboortekaartje zetten: ‘Kom maar hier in ons midden, kleine lieflijke ster. Je brengt ons een groetje van de hemel zo ver.’ Ik droeg haar de hele dag bij me en ’s nachts sliep ze op mijn buik. Na drieënhalve week is ze rustig in mijn armen overleden. Een vriendin zei: ‘Ze kwam hier voor de liefde. Die hebben jullie haar in overvloed gegeven. Nu kon ze weer gaan.’

En zo voelde het ook voor ons. Het was goed. Op de rouwkaart schreven we een tekst van Antoine de Saint-Exupéry: ‘Je moet ’s nachts naar de sterren kijken. De mijne is te klein om je te wijzen waar ze is. Dat is ook beter zo. Voor jou is dan mijn ster één van de vele sterren. Je zult het prettig vinden alle sterren te bekijken… Alle sterren zullen je vrienden zijn.’ Nog herstellende van de keizersnede moest ik heel rustig aan doen. Maar na een paar weken wilde ik graag voorzichtig wat yoga doen. Ik begon met mijn favoriete serie: de Boom, de Adelaar, de Krijger, gevolgd door de Kindhouding.

Veilig opgevouwen in de Kindhouding ontsnapte er plotseling een snik uit het diepste van mijn ziel, en nog een, en nog een… Een stortvloed van tranen brak los. Na wekenlang m’n rug recht te hebben gehouden, boog ik mijn hoofd en kon ik niet anders dan mijn verdriet de vrije loop laten. Het overdonderde mij volkomen. Mijn verstand had het allemaal zo mooi aanvaard, maar mijn ziel rouwde. In de Kindhouding voelde ik me geborgen in Gods hand. Ik was niet alleen en dat troostte me. Toen de tranen stopten, rechtte ik mijn rug weer en ik voelde me sterker dan ooit tevoren.’

Margriet de Weert

Verhaal 2: Luikje in mijn hart

‘s Ochtends bij de psycholoog had ik nog geprobeerd om open en eerlijk te bespreken wat er op mijn hart lag. Maar in plaats van te praten, klapte ik dicht. Ik kwam in een toestand terecht waarin ik het gevoel had dat ik een halve meter boven mezelf hing en van daaruit op mezelf neerkeek. Iets wat me regelmatig overkomt en wat ik zo ontzettend haat. Ik, die weer eens keek naar ‘haar’. Maar ‘zij’ was eigenlijk ik. Alleen, ik kon niet bij ‘haar’ komen. En ‘zij’ had de controle over mij. Niet kunnen denken, voelen of praten, volledig geblokkeerd zijn.

 

Open your heart, het klinkt zo makkelijk, maar ik vind het verdomde moeilijk’

 

 

Uitgeput en apathisch heb ik de rest van de dag voor me uit gestaard. Gelukkig kon ik me er ‘s avonds wel toe zetten om naar de yogales te gaan. De les waarin ik, zoals bijna alle voorgaande lessen, lekker een uur wat zou kunnen ontspannen en lachen. Lachen om mezelf en mijn onvermogende lichaam. Maar deze les gebeurde dat niet. Ik voelde me leeg.

‘Open your heart.’ Deze veelgebruikte woorden in de les hadden me tot nog toe altijd vrij luchtig in de oren geklonken. Maar vandaag niet. Open your heart, was dat niet precies wat ik vanochtend bij de psycholoog had gewild? Het is precies wat ik niet goed kan en waardoor ik constant vastloop. Wat ik moet leren om te kunnen doorvoelen. Te leven. Echt te leven, volledig. Open your heart, het klinkt zo makkelijk, maar ik vind het verdomde moeilijk.

Ik richtte mijn borst wat meer omhoog in de houding en hoorde ineens een tikje op mijn mat. Ik keek omlaag en zag dat het een druppel was. Terwijl ik ernaar keek, voelde ik een stekende pijn in mijn borst. Tranen, die ontzettend veel pijn deden, bleven maar stromen. Maar stiekem ook tranen van vreugde, om het besef dat ze er alleen maar konden zijn omdat het nu dus wel even was gelukt. Mijn hart een piepklein stukje open.’

Zahia Ouazza

 

Wat was een moment tijdens yoga dat jij werd geraakt? Was het die liefdevolle aanraking of die mooie spreuk?

Borduurwerk en beeld: Deborah van der Schaaf