Deadlines halen, regelen, plannen, de regie houden: voor journalist Resi Lankester een vanzelfsprekende manier van leven. Totdat het verlangen naar meer overgave en ontspanning het overneemt. Tijdens een yogaretreat in de jungle van Costa Rica ontdekt ze de kracht van loslaten en vertrouwen. 

Ja, maar jij kunt heel goed plannen!’ Hoe vaak ik dát al niet gehoord heb van vriendinnen wanneer ik klaag over mijn – overigens volledig aan mezelf te wijten – propvolle agenda. Plannen, ja, dat lukt me inderdaad goed. Ik zie nog mijn werkschema van het afgelopen jaar voor me: zes verschillende schrijf- en coördineerklussen tegelijk, elk uiteraard met een andere deadline. En ja, het lukte. En ja, het is leuk: hard werken aan mooie opdrachten. Maar toch. Is dat wat ik wil dat er gezegd wordt op mijn eigen uitvaart: ‘Hier ligt Resi, wat kon ze toch goed plannen!’ 

Ik ben jaloers op mensen zonder eindeloze to-dolijstjes, die met de dag durven te leven. Het type: we zien wel, het komt wel goed. Ik roep het weleens, bijvoorbeeld als ik naar een festival ga en niet heel zorgvuldig mijn tas heb ingepakt. ‘Nou, we zien het wel, hoor, desnoods draag ik drie dagen dezelfde spijkerbroek!’ roep ik dan stoer. In de praktijk heb ik altijd alles bij me. Ook oordoppen, een oogmasker en reservecontactlenzen. Tja, als ík niet goed voor mezelf zorg, wie doet het dan?

Yogaverdieping

Die behoefte om de regie te houden komt van vroeger – het zal eens niet. Ik heb, als enig kind, al op jonge leeftijd geleerd dat je er in sommige gevallen nou eenmaal alleen voor staat. Toen mijn ouders gingen scheiden toen ik klein was, bijvoorbeeld. En toen mijn vader een zelfmoordpoging deed op mijn 25ste en een jaar later overleed, door poging twee. Zeker tien jaar lang was ik daar verre van openhartig over. Zelden werd een gesprek er beter van als ik het toch een keer vertelde. En bijna altijd was er die meewarige of zelfs geschokte blik.

Toen mijn moeder in 2014 ook op een vrij heftige manier overleed, begon er ergens wat te kriebelen. Ineens was ik helemaal klaar met dat gevoel van zwaarte, schaamte en ongemak rondom mijn ouders: ik wilde me vrijer voelen, opener, lichter. Ik wilde af van die brok in mijn keel, die druk op mijn schouders, die knoop in mijn maag. 

Ik was toen al een tijd bezig op het yogapad en met name Ashtanga gaf en geeft me veel steun. De vaststaande serie voelt veilig, maar ondertussen reageren lichaam en geest elke keer weer heel anders. Zo ontdek je blokkades, aannames, angsten en leer je jezelf op een veilige manier steeds beter kennen. 

Het heeft er mede toe geleid dat ik opener praat over mijn vader en zelfs een boek mag uitgeven over de hele geschiedenis. 

Een leven zonder yoga kan ik me niet meer voorstellen. Jaarlijks maak ik dus tijd voor een periode van yogaverdieping. Dat kan een weekend zijn in Nederland of een maand op Bali. Dit jaar wordt het een week in Costa Rica. Van heel Midden- en Zuid-Amerika is dit een van de veiligste en meest stabiele landen. Het land heeft niet eens een leger. De oostkust, waar ik zal verblijven, staat bekend om het laidback, Caribische sfeertje. 

Exotische dieren

Ik zit te stralen als we vanaf kustdorp Puerto Viejo met een fourwheeldrive omhoog hobbelen naar het resort. De rauwe natuur in deze omgeving, de warmte, de geuren… het voelt nu al als pura vida – het pure leven, zoals het bedoeld is. 

We arriveren in de middag, ik heb gelukkig nog een paar uur me-time voordat om vijf uur de yoga begint. Ik klauter in mijn hangmat. Om me heen is het groen, in alle denkbare vormen en kleuren. Heel in de verte schittert de Caraïbische Zee. De geluiden zijn overweldigend.
Zijn dit echt allemaal dieren? Of is hier een dj bezig om zijn arsenaal aan exotische electrotunes uit te proberen? Het staccato geluid van waterdruppels die in een plas vallen, fascineert me nog het meest. Later hoor ik dat het de oropendola is: de grote vogel met de gele staart. 

Wat wil ik dat deze week me gaat brengen? mijmer ik. Met name oefenen met leren vóélen waar ik behoefte aan heb. Loslaten, in plaats van op mijn to-dolijstje kijken wat er moet. Ik lach om mijn mind, want het eerste wat ik denk is: ja, maar… gevolgd door minstens tien redenen waarom het concept van leven-op-gevoel helemaal niet handig is. Er moet tenslotte wel een artikel komen voor Yoga by Happinez, ik moet nog op de foto (waar eigenlijk? – en als het dan maar niet regent!) en als ik een massage wil, moet ik die wel tijdig inplannen. Vermoeid glijd ik uit m’n hangmat. Kom maar op met die relaxte yogales.

Dansen door de les

Shala El Sol ligt diep verscholen in het oerwoud. Een steil pad, bedekt met kiezels en een dikke laag bladeren, leidt erheen. Om me heen brult en tjirpt het steeds harder. Ik voel me er ineens kwetsbaar en klein door, zo alleen in het bos op mijn teenslippertjes en in mijn dunne yogahemdje. Mijn hart gaat er sneller van kloppen. Gauw naar de shala maar, voordat een van die tien­duizend soorten lokale insecten in mijn haar landt. 

In de knusse, ronde yogazaal zit de Italiaanse Emanuela al klaar. Ze geeft samen met Max van yogaschool Hari-Om een maand lang een teachertraining aan een groep studenten van over de hele wereld. De ochtend- en avondyogalessen zijn ook toegankelijk voor gasten zoals ik. 

Ik ben gewend aan mijn eigen Ashtanga practice en aan de vaak standaard opgebouwde Vinyasa lessen in Amsterdam. Wat we hier doen, is totaal anders. We floaten door de les alsof we dansen – althans, zo zou het moeten zijn. Ik voel me vooral weer die twaalfjarige die voor het eerst aan een jazzballetles meedoet. ‘Rechtervoet voor, Warrior drie, vanaf hier Ardha Chandrasana, pak je voet, door naar Natarajasana…’ Ondertussen prevelt Emanuela een mantra en hoor ik telkens een lied in weer een andere taal uit haar MacBook schallen. De les voelt als één grote imposante en wat frustrerende wervelwind.

 

Overlevingstactiek

Later vertelt Emanuela me dat ze een achtergrond heeft als kunstenares. Als yogadocent heeft ze zich meer laten inspireren door de vloeiende bewegingen uit de Chinese tai chi dan door de Indiase asana’s – dat was me op zich al wel duidelijk.

Dan mogen we uitblazen. Bezweet beginnen we aan de meditatie. ‘When you don’t move, you’ll notice the movements inside,’ zegt Emanuela. Niets nieuws en toch komt het aan. 

Stilstaan voelt eng. Dan laat ik dingen om me heen gewoon gebeuren en dat kan nooit tot iets goeds leiden. Daarbij moet ik iets máken van mijn leven, bezig zijn: stilstand is achteruitgang. 

Als ik het positief bekijk, ben ik dankbaar dat mijn chi – om maar in Emanuela’s stijl te blijven – me heeft voortgestuwd. Ik ben overeind gebleven en doe op alle fronten in mijn leven wat ik leuk vind. Maar daarvan echt genieten, op gevoelsniveau, is soms moeilijk. Met name omdat mijn hoofd bijna altijd waakzaam en alert is. Een soort constante fight-or-flight-stand. 

Tijdens de Savasana gaat mijn hoofd maar weer eens los: over de terugtocht straks. Inmiddels is het stikdonker buiten en alle uitheemse diersoorten hebben het op een mogelijk nog oorverdovender brullen gezet. Waarom heb ik mijn zaklamp niet meegenomen naar de shala? Ik wist toch dat het heel vroeg donker is hier? Of thuis de zaklamp-app gedownload? Dat kan nu natuurlijk niet meer: in de shala is geen wifi. En zo weet ik mijn kwartiertje Savasana wel vol te piekeren. Natuurlijk voor niets, want na afloop kan ik gewoon meelopen met een aardige Française die wel een zaklamp heeft. Tijdens de wandeling vertelt ze hoe ze rouwt om haar scheiding en hoopt hier wat rust te vinden. Wat werkt yoga toch verbindend, bedenk ik. Alsof het die oppervlakkige lagen al heeft afgepeld, zodat je meteen op een dieper niveau contact kunt maken.

Zandstrandjes

Om iets voor vijven in de ochtend word ik wakker: jetlag. Ik ben geneigd meteen naar mijn telefoon te grijpen, maar er is geen wifi hier. Eigenlijk heel relaxed. Geen afleiding van appjes of mails. Er is alle ruimte om toe te geven aan de vraag: waar heb ik zin in vandaag? Iets vrolijks, iets lichts. 

Na het ontbijt – verse mango, ananas, noten, huisgemaakte jam en versgebakken brood – huur ik in het dorp voor een paar dollar een fiets. Ik toer langs de fijnste zandstrandjes, zoals Playa Cocles, Chiquita en Punta Uva. In m’n bikini, met de wind in mijn zanderige haar, peddel ik over de kustweg. Wat een vrij gevoel! Ik ervaar een speelsheid en lichtheid die ik als kind kon voelen, toen mijn ouders nog samen waren en ik in mijn kinderbikini in onze grote moestuin in Zuid-Frankrijk rommelde. En daarna onder de gieter – de buitendouche – ging staan om alle aarde weer van me af te spoelen. Ik geniet en de mind protesteert maar zachtjes, want tegen zo’n relaxte en mooie omgeving is bijna niet op te redeneren. 

Zelfliefde en intuïtie

Behalve meer loslaten, heb ik nog een missie hier. Ik merk dat ik onrust of onbehagen vaak demp door de snelle boost van aardse zaken als werk, chocola, wijntjes, online shoppen en social media. Niets excessiefs, maar voor mijn gevoel grijp ik er net te snel naar. Ik praat er met Emanuela over. Omdat zij deze week elke les wijdt aan een chakra – een energiepunt in het lichaam – knikt ze begrijpend als ik opper dat er misschien te veel energie in de lager gelegen chakra’s omgaat. Dat zijn de chakra’s die worden gelinkt aan de aardse geneugten. Ik wil meer aandacht voor de hoger gelegen chakra’s, die staan voor zelfliefde (hartchakra), openheid (keelchakra) en intuïtie (het chakra tussen je wenkbrauwen). Is het een idee, vraag ik haar, om met de kapalbhati – de vuurademhaling – die energie omhoog te brengen?

Ze kijkt me aan, haar lichtblauwe ogen nemen me van top tot teen op. Ze ziet mijn gespierde armen (ja, Ashtanga yoga) en zegt dan gedecideerd met een Italiaans accent: ‘Your ability to act is maybe to heavy.’ Ik glimlach om haar rake conclusie. Ze raadt me aan om niet zozeer de energie te verplaatsen, als wel om de andere energie­punten te versterken. In yoga zal ik gaan proberen meer focus te leggen op hartopeners, zoals de Kameel, en keelopeners, zoals de Vis.

Warrior op Bob Marley

En alsof het zo moet zijn: die avond geeft Max een lesje hartopeners en backbends. Max is 63, maar heeft de energie van een tiener die net heeft ontdekt dat de wereld aan zijn voeten ligt. Zijn ogen stralen van plezier en speelse zin. Als we na een korte meditatie beginnen met onze asana’s, zet hij de speaker wijd open: Bob Marley knalt ons tegemoet. In Warrior B staat Max te swingen en moedigt ons aan keihard mee te zingen: ‘Don’t worry, about a thing, cause every little thing, is gonna be alright!’ Iedereen zingt mee, lachend, stralend, vol overgave – aangestoken door Max, het grote kind. Voor de zoveelste keer deze reis voel ik een prikkeling in mijn borst en keel, en merk ik dat ik tranen in mijn ogen krijg van ontroering. 

Bezweet zitten we een halfuur later weer op de mat. We gaan OM chanten, maar wel op de Max-manier. Iedereen mag zijn OM zingen wanneer hij of zij daar klaar voor is. Meteen gaat m’n rigide hoofd weer aan: dat klínkt toch niet? Dat is toch lang niet zo fijn als wanneer je het sámen doet? Pff, wat word ik soms moe van mezelf. 

Ik focus op m’n adem en probeer te voelen wanneer ik mijn OM-eneruit wil gooien. Ik stel me open voor de klankchaos om me heen, voor de hoge en lage tonen, het gebrom van de twee mannelijke yogi’s. Geen regels, geen moetjes, iedereen laat zijn of haar stem horen wanneer het goed voelt. Het resultaat is een prachtig, authentiek lied van wel honderd OM’s, waarin elke stem volledig tot haar recht komt. Zo voelt gewoon gáán dus, loslaten, zonder nadenken, zonder plan. Ik krijg een brok in mijn keel en slik het snel weg. Meer overgave – vooruit. Maar en plein public huilen is me nog een stap te ver. 

’s Avonds bedank ik Max voor zijn inspirerende les. Wat is zijn geheim, om zo onbevangen in het leven te staan? ‘Don’t stick to strictness,’ zegt hij. ‘Neem het leven niet te serieus en wees niet te streng. Want dan mis je alle lol. Het leven verandert constant, dus wees flexibel in alles wat je doet.’ 

Die avond loop ik, Bob Marley neuriënd, over het bospad terug naar mijn kamer. Het is aardedonker, de wolken laten geen sprankje maanlicht door. Toch laat ik m’n zaklamp uit. Het komt zonder ook vast wel goed.  

Dit artikel kwam tot stand in samenwerking met Happy Soul Travel.