Ik begon met Yin yoga na de dood van mijn moeder. Na haar crematie kwam ik nauwelijks meer van de bank af. Hele dagen lag ik onder een dekentje oude kinderboeken te herlezen, met potten thee en veel zoetigheid. Zo dempte ik mijn verdriet. Maar het hielp maar even. Langzamerhand begon ik me steeds zwaarder te voelen, niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk.

In mij kolkte het

Er moest iets gebeuren. Ik herinnerde me dat ik een keer langs een yogaschool in mijn woonplaats was gereden. ‘Yinste studio van ’t Gooi’, stond er op het raam. Ik wist dat yin staat voor rust en kalmte. En ook al lag ik dan hele dagen op de bank, dat was waar ik het meeste behoefte aan had. Van binnen was ik absoluut niet rustig; in mij kolkte het en ik was bang om in die kolk te verdwijnen.

De eerste les begon met een zittende vooroverbuiging – de Butterfly. Op het moment dat ik mijn hoofd tussen mijn schouders liet zakken, begon ik te huilen. Eerst probeerde ik het nog tegen te houden, maar dat lukte niet. Het moest eruit. Minutenlang drupten de tranen op mijn yogamat. Na de les voelde ik me lichter dan ik me in tijden had gevoeld.

Ik bleef terugkomen. Het kalme tempo van de Yin-les beviel me. De yogalerares had een zachte, melodieuze stem. Soms draaide ze mooie muziek, precies hard genoeg. Vaak ook was het tijdens de les aangenaam stil.

Het was alsof mijn lichaam het overnam van mijn hoofd

Elke week gebeurde er iets met me tijdens de les, iets wat ik niet zo goed begreep, maar wat wel goed voor me was – dat voelde ik. Het was alsof mijn lichaam het overnam van mijn hoofd. Ik hoefde het alleen maar te laten gebeuren. Soms moest ik huilen, soms kreeg ik opeens een inzicht. Meestal kwam dat door vragen die mijn lerares tijdens de les stelde, of iets wat ze vertelde over een houding. Elke houding correspondeerde volgens haar met een bepaalde emotie.

Steeds dieper in de houding

De houdingen die we deden waren steeds dezelfde. Een vooroverbuiging in de Butterfly, de Sfinx, de Saddle, de Toe Squat, de Twist. Elke pose hielden we heel lang aan – soms wel acht minuten. Tijdens die minuten voelde ik mezelf steeds meer ontspannen. Steeds kon ik een stukje dieper in de houding zakken, niet door te duwen, maar als vanzelf.

‘Bij Yin yoga gebruik je de houding om in je lichaam te komen in plaats van andersom’, zei  mijn lerares. Zo was het precies. Door goed naar mijn lichaam te luisteren en mijn grenzen te respecteren, leerde ik mezelf steeds beter kennen. Na elke houding kregen we de tijd om “na te voelen” wat er was veranderd. Hoe uitdagender de houding, des te fijner het navoelen.

Elke dag afsluiten met Yin yoga

In de lockdown ging de les online door en dat vond ik nog fijner. Ik kon gewoon in mijn eigen slaapkamer mijn matje uitrollen. Na afloop sliep ik steevast als een blok. Eigenlijk zou ik elke dag wel willen afsluiten met Yin yoga.

Francine Postma is schrijver en journalist. Meer informatie vind je op: francinepostma.nl

Foto: Arjaan Hamel

  • Meer lezen over yoga bij verdriet?

Lees dan ook: Wat je lichaam je vertelt en Oud verlies loslaten met yoga.