Soms maakt de eerste keer dat je in een yogahouding komt grote indruk. Door het overweldigende gevoel dat loskomt of doordat je jezelf hebt overwonnen. Sabrina, Jochem en Jane vertellen over de ervaring die hun altijd is bijgebleven.

Liggende Vlinder

Supta Baddha Konasana

Sabrina Soebhan (29): ‘Al een paar jaar deed ik Pilates vanwege rugklachten. Op een dag werd mijn vaste les opeens vervangen door een yogales. Ik had nog nooit yoga gedaan, maar dacht: ik geef het een kans. Het viel me niet mee. Na drie kwartier afzien mochten we eindelijk op onze rug gaan liggen. Onze opgetrokken knieën moesten we naar buiten laten vallen. Op het moment dat ik mijn knieën opende, werd ik overweldigd door angst.

Het voelde alsof ik iets tegennatuurlijks deed. Ik raakte steeds meer in paniek. Dit is niet oké, dit is helemaal niet oké, dacht ik alleen maar. Het allerliefst had ik mijn knieën weer gesloten, maar ik ben gewend te doen wat me is opgedragen – zo ben ik opgevoed. Dus bleef ik liggen in de houding. Terwijl ik vocht tegen de paniek, kreeg ik steeds sterker het idee dat ik deze angst al heel lang kende. Het was alsof ik een spiegel voorgehouden kreeg: “Kijk, dit doe jij al je hele leven; je voelt het een, maar je doet het ander. Je durft niet eerlijk te zijn over je gevoel. Waar ben je toch zo bang voor?”

Toen ik mijn knieën opende, kwam de paniek

Plotseling werd ik intens verdrietig. Want ik wist het antwoord wel. Het duurde nog jaren voor ik het, met hulp van een therapeut, onder woorden kon brengen. Mijn vader had vroeger last van stemmingswisse­lingen. Hij kon zomaar opeens boos worden. Als kind heb ik me daarom vaak onveilig gevoeld. Om de vrede te bewaren, cijferden mijn moeder, broer, zus en ik onszelf weg.

Zo leerde ik als klein meisje dat mijn gevoelens niet telden. Ik sloot mezelf steeds meer af. Dankzij de Liggende Vlinder heb ik geleerd me te openen en mijn kwetsbaarheid te tonen. Nog steeds vind ik het geen fijne houding. Maar ik dwing mezelf om haar af en toe te doen. Vooral als ik niet lekker in m’n vel zit en niet precies weet waarom. ­Op­komen voor mezelf en mijn behoeften vind ik nog steeds moeilijk. Maar het lukt me wel steeds beter.’ 

De Schorpioen

Vrischikasana

Jochem van Hattum (46): ‘Terugkijkend hing ik al jaren tegen overspannenheid aan. Als kok in een populair biefstukkenrestaurant stond ik avond aan avond gebogen over het fornuis. Het werk was nooit klaar, ik nam nauwelijks pauze. In mijn vrije tijd tankte ik niet bij, maar zocht ik juist spanning en inspanning op. Veel sporten, drinken, dansen, drugs.
Ik sliep weinig en mijn stressniveau steeg. Een vriend die aan yoga deed, nodigde me uit een keer mee naar les te gaan. Ik was meteen verkocht. Nadat ik een aantal yogavarianten had geprobeerd, ontdekte ik Critical Alignment Yoga. Het vertragen en de intense aandacht voor elke houding beviel me. 

Tijdens de derde les daagde de docente ons uit om de Schorpioen te doen. Vanuit Hoofdstand, op een hoofdstandbankje, mochten we ‘doorvallen’ met onze benen tot we in een hoge brug stonden. Ik weet nog hoe trots ik me voelde, ik durfde het! De Hoofdstand op zich is al uitdagend, maar daarna het vertrouwen hebben om je benen te laten vallen, is als een sprong in het diepe.

Op aanraden van de docente deed ik het heel langzaam. Daardoor was ik me erg bewust van wat er in mijn lichaam gebeurde. Toen mijn benen de grond raakten en ik dus maximaal achterover was gebogen, voelde het alsof er iets openging in mijn borst. Ik hoorde het kraken in mijn wervelkolom, tussen mijn schouderbladen. Er begon iets warms te stromen door mijn hele ruggengraat. 

In de eindontspanning kreeg ik een euforisch gevoel. Ik zag mezelf liggen, alsof ik uit mijn lichaam was getreden. Na de les ging ik naar de docente toe, pakte haar hand om haar te bedanken, maar er kwam alleen wartaal uit mijn mond. Ik moest huilen, niet van verdriet, maar van geluk. Zelden heb ik me zo fantastisch gevoeld. Niet lang na deze ervaring heb ik mijn baan in de horeca opgezegd. Intussen geef ik zelf yogales. Nooit wil ik meer terug naar mijn oude, stressvolle bestaan.’ 

De Duif op blokken

Rajakapotasana

Jane Komogorova (29): ‘De Duif kende ik al, maar dan gewoon op de grond. Ik vond het niet per se een prettige houding; zowel fysiek als mentaal riep ze veel weerstand bij me op. Op een dag volgde ik een les Pralaya yoga, waarin we de Duif deden op blokken onder het voorste, gebogen been: eentje onder de knie en eentje onder de hiel. Zo kan de heup zich een stuk verder openen. Door de blokken durfde ik me voor het eerst echt over te geven aan deze houding.

Opeens hoorde ik een ‘plop’-geluid en voelde het alsof mijn heup letterlijk openging. Ik voelde iets warms stromen, vanuit mijn heup naar mijn onderrug, waar ik altijd pijn had. Het voelde heel fijn, als een opluchting. Daarna stroomde de warmte verder omhoog, door mijn wervelkolom naar mijn nek en wangen. Alles gloeide en tintelde.

Mijn hoofd werd heel helder, lucide bijna. Ineens zag ik mezelf als klein meisje, toen ik Rusland woonde. Tot dan toe had ik nauwelijks herinneringen gehad aan die periode. Nu zag ik mezelf lopen, spelen, ik rook een geur die ik totaal was vergeten, maar die ik me opeens goed herinnerde – een typische geur, die alleen in Rusland hangt. Het was alsof er een boek openging. 

Ineens zag ik mezelf als klein meisje, in Rusland

Ik ben geboren in Moskou, als dochter van twee Russische ouders. Op mijn tiende verhuisde mijn moeder met mij naar Nederland om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Ze praatte weleens over Rusland, maar niet over mijn jeugd, hoe ik als klein meisje was geweest. Ook waren er nauwelijks foto’s. Voor mij was het daardoor alsof de eerste tien jaar van mijn leven er niet waren geweest.

In de Duif op blokken zag ik opeens het kind dat ik ooit was. Het was alsof ik een missend puzzelstukje terug had gevonden en nu pas compleet was. Heel fijn. Ook nu nog roept deze houding herinneringen op aan mijn kindertijd in Moskou. Alsof ik het boek van mijn jeugd steeds verder lees.’  

Fotografie: Harold Pereira