‘Jij bepaalt’ las ik op de Insta-pagina van een medeyogi. Wauw, wat kwamen die woorden binnen. Ik las ze toen we met z’n allen net hadden gehoord dat we binnen moesten blijven. Een week, twee weken, nee, doe maar drie weken.

yogadocent-resi

 

Overspoeld door angst

In razend tempo veranderde het leven. Ik voelde me volledig overspoeld door angst: voor mijn eigen gezondheid en die van mijn geliefden. Daarna ging ik in gedachte alle mensen af die het in deze situatie nog zwaarder hadden dan gemiddeld: yogadocenten, de eenmanszaakjes, de zieken en ouderen, de alleenstaanden. In een soort doorgeschoten vorm van compassie visualiseerde ik alle mogelijke scenario’s. Ik werd er acuut nog neerslachtiger van. Vervolgens werd ik verdrietig omdat ik afscheid moest nemen van een aantal plannen zoals een reis en een retreat. En daarna werd ik gestrest, want ik checkte het nieuws en dat gaf om de paar uur een onrustbarende update.

Was ik wel een yogi

Ik concludeerde dat ik in alle opzichten verre van een berustende, kalme, heb-vertrouwen-laat-het-los-yogi was. En toen maakte ik me daar weer druk om: was ik wel een yogi, eigenlijk? Een goede vriend, die nog nooit aan yoga heeft gedaan, reageerde totaal anders op de situatie. Het was alsof hij een muur om zich heen had gebouwd, waardoor alleen dat binnen kwam wat hij zelf uitnodigde. Geen angst, geen wanhoop en ook geen paniekzaaiende nieuwsberichten. Hij bepaalde hoe hij zich voelde – dat had ik eerder gehoord. ‘Ben je dan niet bang of down?’ zei ik bijna boos. ‘Dat laat ik niet toe’, zei hij kalm.

Yogi-peptalk

Die avond ging ik bij mezelf te rade. Op de mat. Ik stelde me voor wat ik tegen mijn yogastudenten zou zeggen als ze met net zo’n ontredderde snuit als ik voor me zouden zitten. Ik zou een verhaal houden over het toelaten van emoties – want een muur om me heen bouwen leek me geen goed plan – maar je er niet door laten mee slepen. Over je niet verplicht voelen je steeds bezig te houden met wat er om je heen gebeurt, een vorm van self care. Over de ruimte die er kan ontstaan wanneer je ontdekt dat al het vanzelfsprekende is veranderd. Alsof je in een andere wereld bent beland. Ben je in staat om die wereld met een open blik te gaan onderzoeken? De voordelen ervan te zien, zonder vanuit angst of gemak steeds terug te willen naar de oude?

Ik gaf mezelf een yogi-peptalk en voelde me erna minutenlang vrij, omdat ik merkte dat mijn sombere gedachten bijna geen grip meer vonden. Daarna had ik alsnog behoefte aan een peptalk van buitenaf. Op Yoga by Happinez vond ik een heilzame dankbaarheidsmeditatie van Irene Sportel. De laatste sombere gedachten werden weggespoeld doordat ik mezelf overvoerde met waardevolle en bijzondere momenten in mijn leven. Maar net voordat ik glimlachend uit de meditatie kwam, popte er toch nog een sombere-gedachte-verstekeling op. Als linkse directe drong zich de vraag op: ‘Wat als je doodgaat?’ Ik schrok, maar voelde ook meteen weer de dankbaarheid terugvloeien. En antwoorden: ‘Dan kijk ik voldaan en vol liefde terug op een prachtig leven.’

Resi Lankester werkt op de redactie van Yoga by Happinez en is zelf yogadocent. Ze geeft Vinyasa en Ashtanga yoga in Amsterdam.

Meer informatie vind je op resilankester.nl

Fotografie Linelle Deunk Visagie Karen Schreuder

Hoe gaan jullie om met dit bijzondere jaar? Wat komen jullie tegen in jezelf? En welke rol speelt yoga daarbij? Wij zijn benieuwd! Deel jullie ervaringen in de comments.