Anneke Sips over Krishnamacharya: ‘Ik leerde echt voelen’

Hoe ontdekte je Krishnamacharya?

‘In 1998 begon ik met Ashtanga yoga en leerde ik dat Krishnamacharya daar belangrijk in was, als leraar van Pattabhi Jois (een van de grondleggers van Ashtanga yoga). Toen ik in 2011 yogatherapie ontdekte, begon Krishnamacharya een grotere rol te spelen in wat ik leerde over yoga. De laatste twintig jaar van zijn leven was hij de privédocent en inspirator van de Indiase familie Mohan, en ik ging weer bij hen in de leer.’

Hoe gebruik je zijn filosofie in je sessies?

‘De basis van alles wat ik doe in yoga is een van zijn quotes:“Teach what is appropriate for each individual”. En dat is nog niet zo eenvoudig! Je moet een veilige situatie creëren waarin iemand zichzelf durft te zijn. Ik probeer dat te doen door laagdrempelig te zijn, te beginnen met wat haalbaar is voor iemand. Een uitnodigende taal te spreken waarbij iemand keuzes aangereikt krijgt. En dan samen een passende practice en rituelen te vinden, met als resultaat een goede balans in iemands leven.’

Hoe inspireert Krishnamacharya jou?

‘Ik heb hem zelf nooit ontmoet, maar hoor en leer veel over hem via A.G. Mohan en zijn vrouw Indra. Vooral over hoe je yoga vanuit de belangrijke geschriften, zoals de Yoga Sutras, kunt vertalen naar het dagelijks leven. Zij zijn bijvoorbeeld heel mindful, niet alleen op de yogamat, maar ook als ze koken en lopen. Krishnamacharya schijnt ook zo te zijn geweest. Als hij op een stoel ging zitten, dan ging hij mindful zitten. Niet gehaast, maar met focus, concentratie en aandacht. Als hij rondkeek, keek hij kalm en rustig. Dat inspireert mij.’

Ben je veranderd doordat je met hem in aanraking bent gekomen?

‘Zeker! Mijn eigen practice is langzaam veranderd. En ook de manier waarop ik lesgeef, hoe ik naar yoga kijk, mijn leven. Ik was achttien toen ik begon met yoga, en ik beoefende vaste series houdingen met soms pijn, veel zweten en fysieke adjustments van leraren. Ik wilde het heel graag goed doen. Tegelijkertijd merkte ik dat ik niet zo volgzaam was, maar rebels, kritisch en met veel vragen.

De vraag “Wat is appropriate voor mij?” kreeg door Krishnamacharya steeds meer betekenis. Wie ben ík dan? En wat is het beste voor mij? Toen ik dat ging onderzoeken, merkte ik dat ik daar eigenlijk geen helder antwoord op kon geven. En dat ik mezelf al die jaren had gepusht! Mijn huidige leraren nodigden me uit om niet hen, maar mezelf te volgen. Daardoor veranderde alles. Ik werd milder. Vriendelijker naar mezelf. Minder gericht op wat een docent of anderen van mij vinden, hoe een houding eruitziet. Ik leerde echt zelf voelen wat ik nodig had. Dat was een eyeopener.’