Ruim twee jaar geleden werd yogadocent Iddo Drevijn deel van een samengesteld gezin. Zijn nieuwe grote liefde bracht vier tienerkinderen mee, van wie de jongste dochter een verstandelijke beperking heeft. Een gezamenlijke zwangerschap liep mis. ‘Door yoga omarm ik het mooie en ook het verdrietige.’ 

Een kort baardje, heldere ogen en rode wangen van de buitenlucht. Veel doet Iddo Drevijn wandelend. Door de natuur, maar ook door zijn geliefde stad Rotterdam. ‘Ook daar is natuur te vinden,’ zegt hij enthousiast bij een kopje jasmijnthee in een Rotterdams café. Een ijsvogeltje in het stadspark of de reflectie van een prachtige zonsopkomst in de ruiten van een modern gebouw. Hij kijkt heus weleens op zijn telefoon tijdens zo’n tocht, haast hij zich te zeggen, maar vaker probeert hij om zich heen te kijken. 

Iddo is een soort moderne pelgrim met vier zelfgecreëerde, dagelijkse pijlers die zijn leven in balans houden. Iedere dag mediteert hij, probeert hij verbinding te zoeken met de natuur, maakt hij zielscontact met iemand anders en wandelt hij of doet yoga, het liefst allebei. 

Luchtigheid

De echte lessen beginnen zodra hij van de yogamat afstapt. Iddo: ‘Yoga creëert ruimte in mijn lichaam en geest, maar daarna moet ik het in praktijk gaan brengen. Het leven in het hier en nu, de verbinding met anderen, omgaan met tegenslagen.’ 

Alles wat er op zijn pad komt, vormt hem. Zoals zijn plek in het nieuwe gezin. Hij ontmoette zijn geliefde toen hij ruim een jaar geleden op een yogaschool les kwam geven en zij als deelnemer aan de yogasessie de deur voor hem opendeed. Dat zij al vier grote kinderen had, was voor hem geen enkele belemmering. Zijn gevoelens voor Ylske, die negen jaar ouder is, waren te sterk en te duidelijk voor praktische bezwaren.

Wel kon hij zich voorstellen dat het voor de kinderen wennen moest zijn, zo’n nieuwe man in hun leven. Daarom stelde hij zich in het begin bescheiden op. Ondertussen is de band met hen steeds hechter geworden. Iddo: ‘Als kind wil je het beste voor je ouders, dat herinner ik me van toen ik zelf klein was. Sophie, de oudste dochter van mijn vriendin, zij is zestien, zei laatst tegen haar: “Mama, je bent wel heel dol op Iddo, hè?”

Met Phileine, de jongste dochter van elf, had ik bij de eerste ontmoeting al een klik. Ik kijk niet naar haar als verstandelijk beperkt. Regelmatig vraagt ze me of ik supermarktje wil spelen. Natuurlijk wil ik dat. Waarom denken aan de grote wereldproblematiek als je ook lekker supermarktje kunt spelen? Phileine brengt luchtigheid met zich mee, ik leer veel van haar.’ 

Luchtigheid. Het is een woord dat regelmatig klinkt in het gesprek. Waarom verlangt hij daar zo naar? ‘Mijn moeder zei vroeger soms al: “Iddo, het mag wel wat luchtiger.” Ik was een stil en beschouwend kind. Een perfectionist. Vaak bezig mijn kamer op te ruimen en schoon te maken. Ik denk dat ik bang was om de regie over mijn leven te verliezen, het ordenen gaf grip. Zo’n tien jaar geleden maakte ik door mijn toenmalige vriendin kennis met yoga. De relatie met haar ging over, maar yoga bleef. Dankzij yoga leerde ik om me te verbinden met mijn eigen middelpunt en met het heden.

Ik kon andere zaken daardoor beter loslaten en ik leerde het leven omarmen, met het mooie én het verdrietige. Evengoed kan ik best wat extra luchtigheid gebruiken, net als een heleboel andere mensen. Door te tobben over problemen, vergeten we hoe fijn het leven is.’ 

Door te tobben over problemen, vergeten we hoe fijn het leven is

Godsvonk

Het afgelopen jaar was mooi en ook stormachtig. Wat waren hij en Ylske blij toen in de lente bleek dat zij in verwachting was. ‘Ik was zo gelukkig. Een zieltje dat bij ons wilde zijn! In ons enthousiasme kochten we al piepkleine kleertjes, van een vriend kregen we een box voor de baby. Prachtig, de glans die ik om Ylske zag hangen. Na twee maanden kregen we een echo. Lachend zaten we in de wachtkamer. We grapten nog: of we geen echofoto van een drieling mee naar huis konden nemen, wat zouden de kinderen dan opkijken!

Maar we kwamen huilend naar buiten, er had geen hartslag geklonken. De kinderen waren thuis ruzie aan het maken, maar dat was snel over toen wij binnenkwamen. Net als wij moesten ze huilen. Daaraan zag ik dat het kindje ook voor hen heel erg welkom was geweest. Bij Phileine duurde het langer voor het nieuws binnenkwam. Zij bleef nog weken over de buik van haar moeder wrijven. 

Het was emotioneel, een oefening in het loslaten in liefde. Maar diep vanbinnen voel ik ook blijdschap om de blijdschap die er was toen het zieltje even bij ons was. Er was een godsvonk en toen was er afscheid.’ 

Ze zijn allebei op zijn gezicht te zien als hij erover vertelt, het verdriet en de blijdschap. Het heeft de relatie met Ylske verstevigd, en ook met de kinderen voelt hij een nog sterkere band. Toch zou een kindje nog steeds heel erg welkom zijn. En als hun dat niet gegeven is, dan is er altijd nog het ‘hier en nu’, een plek waar hij zich thuis is gaan voelen en waar verleden en toekomst niet zorgen voor onzekerheid. 

Wandelyoga

Van zijn passie heeft hij zijn werk weten te maken. Elk jaar begeleidt Iddo meerdere groepswandeltochten, dichtbij maar ook op mooie plekken in Georgië, Italië en Ierland. Daarnaast geeft hij yogales op verschillende scholen in Rotterdam en op bijzondere plekken in de stad en in de natuur. ‘Ik heb mijn eigen yogacocktail gemaakt van rust en actie. In de lessen gebruik ik vaak mijn intuïtie. Soms kan ik bijna als in een trance gaan vertellen, soms is de les meer verstild.’ 

‘Wandelen is voor mij een manier om te zien, ruiken en voelen wat er vlak om me heen gebeurt. Door het ritme en de door­bloeding verandert er na verloop van tijd ook iets in mijn geest. Ik ga anders kijken: opener en met meer plezier.

Tijdens de groepswandeltochten zie ik het ook bij anderen. Na een uur lopen, komt er rust in de beweging. Tussen het wandelen door doe ik yoga met de deelnemers. Wandelen en yoga zijn een perfecte combinatie. Door het lopen wordt het gemoed kalm en komen de yogahoudingen goed binnen. Yoga creëert ruimte in het lichaam, opent de borst en brengt je in evenwicht, waardoor je als herboren verder wandelt.’

Iddo droomt van een eigen spiritueel centrum. ‘Op de kunstacademie was ik al bezig met het creëren van plekken waar mensen elkaar kunnen ontmoeten in plaats van dat ik tastbare kunstwerken maakte. Ik denk aan een plek waar mensen zich kunnen opladen, door yoga, door samen te eten of te wandelen. Een plek waar op vrijdagmiddag de minister met de vuilnisman pinda’s pelt en zijn dromen deelt.’ 

idodidid.com

Beeld: Saskia van Osnabrugge, styling: Annemieke Paarlberg