Yoga kan je zoveel inzichten geven. We waren benieuwd naar die van jullie en vroegen op Facebook: Wat is de belangrijkste les die je leerde? 

Geef jezelf ruimte

Halverwege een yogaretreat op zonovergoten Kreta, doen we de Liggende Vlinder. We werken met een riem; docente Josie Sykes doet het voor. ‘Just breathe,’ zegt ze. Ik doe mijn best, maar kan in deze houding niet ontspannen. De riem trekt in mijn onderrug, mijn adem kan ik niet vinden. Ik lig te kreunen en steunen.

Dan voel ik de aanwezigheid van de docente, met rustige stem zegt ze: ‘Give yourself some space, love.’ Samen maken we de lus van de riem vele malen groter. Ze legt dekens onder mijn benen en met halfgesloten ogen voel ik me loom worden en zak ik diep weg in de houding. Voor mijn gevoel kan ik er nu eeuwig in blijven liggen.

Give yourself some space, love. Give yourself some space, love. Ik blijf het in mijn hoofd herhalen. De mat is mijn spiegel geworden. Waarom geef ik mezelf zo weinig ruimte om te oefenen. Kan ik geduldiger zijn? Kan ik mezelf ruimte geven om het niet meteen allemaal te weten en kunnen? De liefdevolle woorden blijven tot het eind van het retreat bij me. En ik weet: ‘The universe sends us exactly what we are ready for at the exact time we need it in our lives.’ 

Evelien Houben

Emoties stromen voorbij

‘Kijk naar je emoties alsof ze stromen in een rivier. Je staat aan de kant en ziet ze voorbijkomen: verdriet, vreugde, angst. Kijk ernaar, en laat ze stromen.’ 

Dat beeld, van eeuwig stromend, steeds veranderend water, is me vooral bijgebleven van de yoga-lessen die ik vier jaar lang volgde bij Herman Gielen. Meteen vanaf de eerste les vond ik yoga geweldig. Dat zoiets bestond! Tot mijn vader overleed. Mijn lichaam was een en al verdriet; naar yoga durfde en wilde ik niet meer, omdat ik bang was om overspoeld te worden door het verdriet. 

Nu verdwijnt langzaam maar zeker dat gevoel, maar nog steeds kan diepe rouw me plotseling overvallen. Op die momenten denk ik aan de rivier en zie haar stromen. En dan weet ik: dit verdriet is tijdelijk, het wordt meegedragen door het water. Het gaat voorbij. Die wetenschap, deze diepgevoelde waarheid, geeft me nét die gezonde afstand waardoor ik niet verdrink. De rivier, de metafoor van veranderende, meedragende en levende stroming, is me het afgelopen jaar heel dierbaar geworden. Ik zit graag op de oever en observeer wat me beroert – positief én negatief.

En het is goed.

José van Berkum

Ga de verbinding aan

Tijdens een teacher training die ik onlangs deed in Marokko, klonk het verzoek ons mobiele telefoongebruik te beperken. Vol vertrouwen ging ik deze uitdaging aan, maar voor ik er erg in had, zat ik weer in gezelschap naar mijn beeldscherm te turen. Ik ging bij mezelf te rade wat ik toch telkens in mijn telefoon zocht: volgens mijn familie was ik zo’n beetje getrouwd met mijn mobiel.

Ik besloot mijn telefoon een aantal dagen opzij te leggen. De eerste dagen voelde ik me naakt en hetgeen ik probeerde te ontlopen, diende zich aan: eenzaamheid. Ik voelde me eenzaam – terwijl ik mij in een veilige groep bevond van mooie, lieve mensen. Deze eenzaamheid kwam voort uit mijn angst om verbinding aan te gaan. Bang om in de ogen van anderen niet genoeg te zijn, bang om afgewezen te worden.

De woorden ‘first you have to become aware, before you can let it in and let it go’ klonken in mijn hoofd. Door mijn gevoelens toe te laten, losten ze zich langzaam op. Ik ging de verbinding aan met mijn eigen gevoelens en daarmee de verbinding met mezelf. Om van daaruit de verbinding aan te gaan met de mensen om mij heen. En dat is nu precies de bedoeling: yoga wordt letterlijk ook wel vertaald als ‘verbinding’.  

Sascha Ernst

Illustraties: Grootzus