Ze schijnen te bestaan: yogi’s die helemaal op de yogamanier leven. Ze mediteren, doen geen vlieg kwaad, oefenen asana’s en pranayama. Maar hoe haalbaar is dat voor een drukke westerse yogi? We vroegen het Cecilio Lopes (41), voormalig profvoetballer, nu yogaleraar en energetisch werker.

Een vinkje bij onthechting (aparigraha). Werd je als spits niet gedreven door scoren en winnen?

‘Nee, totaal niet. Voetbal was voor mij een vorm van zelfexpressie, het gaf me vrijheid. Ook als jochie al, met mijn bal spelend op straat in Rotterdam. Veel trainers zeiden ook: jij bent geen prototype voetballer. Natuurlijk, winnen vond ik leuk. Scoren ook. Maar liever richtte ik me op anderen. Een voorzet, zodat niet ík, maar juist een medespeler het doelpunt kon maken. De lach van supporters, omdat ze van de wedstrijd hadden genoten. Die blijdschap, daar ging het mij eigenlijk om.’

Ook doorzetten (tapas) heb je niet aangekruist. Dat lijkt mij juist essentieel voor een topsporter.

‘Ik geloof in flow, niet in doorzetten. Zodra je weerstand voelt, ertegenaan moet beuken, dan zit je niet op je pad. Uiteraard moet je soms ergens doorheen. Ik ging weleens te snel trainen na een zware blessure of operatie. Of dat prettig was? Niet echt, maar diep vanbinnen voelde ik dat mijn lichaam het aankon. Dat is voor mij geen doorzetten, maar zo natuurlijk als in- en uitademen.’

Hoe is jouw verstandhouding met de waarheid (satya)?

‘Die wordt steeds beter. Eerder geloofde ik stellig in mijn eigen waarheid, ook over mezelf. Als mijn hart iets wilde, zei mijn verstand dat ik niet goed genoeg was. Zo had ik diverse aanbiedingen van toffe Engelse clubs, maar door mijn onzekerheid bleef ik nee zeggen. Inmiddels neem ik mijn aannames op ontdekkingsreis, ik onderzoek ze. Lange tijd twijfelde ik bijvoorbeeld over een hond. Kon ik dat wel, opvoeden? Ik heb tenslotte geen gezin, omdat ik altijd dacht dat ik alleen beter af was. Dan was ik niemand tot last. Maar waar komt zo’n gevoel vandaan? En is het waar? Door die vragen ben ik me toch gaan openstellen. Mijn hondje Chai is de beste beslissing van de laatste jaren.’

Je kruiste ook geweldloosheid (ahimsa) aan. Toch ben je wedstrijden geschorst geweest, omdat je een andere speler duwde of een ellenboogstoot gaf.

‘Ja, daar ben ik niet trots op, maar ik heb het mezelf wel vergeven. De voetballerij is een harde wereld, er wordt veel over je gezegd. In die tijd toen kon ik mezelf moeilijk uiten. Dan begon het vanbinnen te borrelen en kwam dat gevoel er op het veld uit. Maar dat was ook een manier om mezelf te beschermen, zodat anderen míj geen geweld aandeden. Geweldloosheid naar jezelf toe dus. Daarmee wil ik het niet goedpraten, hoor.’

Maar vertel, hoe belandt een topvoetballer op de mat (asana’s)?

‘Ik was al gestopt met voetbal, maar ook klaar met het krachthonk. Dat eeuwige getrek aan die gewichten. ‘Waarom ga je niet mee naar yoga?,” vroeg een vrouw me op een dag. “Nee joh!” was mijn eerste reactie, maar al gauw dacht ik: doe nou eens niet zo koppig. Dus ik ging. Wat een ervaring, fantastisch. Focuste ik me de eerste tijd nog op spieren en kracht, zoals ik gewend was, later maakte ik bewust de overstap naar de Yin yoga. In die verstilling ontdekte ik een oneindige ruimte achter mijn fysieke lichaam, gevuld met gevoelens en energie.’

Hoe kwam jij met meditatie (dhyana) in aanraking?

‘Tijdens een Vipassana-retraite in Nepal. Elf dagen mediteren, tien uur per dag. Ja, ik voelde ongemakken, wilde opgeven, maar daar voorbij voelde ik een constante stroom van energie. Een gevoel van thuiskomen. Echt, het had van mij nog wekenlang mogen doorgaan! Nu mediteer ik één à twee keer per dag een uur. Dat kan heel intens zijn. Soms zó intens dat mijn onderlichaam naar de aarde getrokken lijkt te worden en mijn bovenlichaam omhoog.’

Je wendt jezelf ook weleens tot het hogere (ishvara pranidhana)?

‘Ja, absoluut. Ik moet al glimlachen van je vraag, want ik voel de omarming van het goddelijke, het hogere, of hoe je het wilt noemen. Ik geloof dat we allemaal uit dezelfde bron komen en die energie met ons meedragen. Via meditatie en mijn adem kom ik daar. Een plek van gelukzaligheid. Elke ochtend spreek ik mijn dankbaarheid uit en ja, soms vraag ik iets. Het antwoord komt altijd – niet meteen, meestal onverwachts. In de vorm van een bijzondere ontmoeting bijvoorbeeld.’

En hoe zie jij verlichting (samadhi)?

‘Als iets alledaags. Een glimlach. Een ontroerend gesprek met een onbekende. Een knuffel van mijn hond. Aan verlichting is niets zweverigs.’

Meer informatie over Cecilio: cshala.nl.

Zelf aan de slag met de yogi lifestyle? Hier leer je meer over het achtvoudige pad óf doe een les via Yoga by Happinez.

Tekst: Suzanne Geurts Beeld: Iris Planting